Dominee Jerrit

13 december 2022

Advent is de tijd van in het donker je hoofd optillen en ver aan de horizon de eerste zonnestralen zien. Het is nog steeds nacht, maar ze loopt ten einde. Het is nog geen dag, maar de dag nadert al. De nacht staat voor het duister. Waarvan we lezen in de krant en waarvan we zien in het journaal. Ontwikkelingen op het wereldtoneel waar we ons machteloos tegenover voelen. Ontwikkelingen in eigen land of dorp, waar we ons zorgen over maken. Als we beginnen deze op te sommen, kun je er spontaan depressief van worden. Maar het betreft niet alleen een duister dat ons – en vooral anderen – overkomt, als iets waar we geen invloed op hebben. Het betreft ook een duisternis in onszelf. Het gaat dan om die dingen in ons leven waar we, vaak tegen beter weten in, mee door blijven gaan. Dingen die destructief zijn voor onze gezondheid, voor onze dierbare relaties met de mensen om ons heen, die schade berokkenen aan anderen die we soms niet eens kennen, schade aan de aarde. Als we even stil staan bij onszelf dan weten we over welke dingen dit zou kunnen gaan. Het zijn de dingen die je liever niet in het alles onthullende licht wilt hebben staan. 

Advent is de tijd om bij die duisternis stil te staan. In de wereld om je heen en in je eigen binnenwereld. Het is belangrijk om je vijanden te kennen. Om de tijd te begrijpen, om jezelf te begrijpen. Advent is waken bij de poort. Bij Advent past de taal van strijd en oorlog, maar dan van een ander soort dan we gewend zijn. Paulus noemt het een wapenuitrusting van licht. Je trekt als het ware de dag aan als een uitrusting. Het licht aan de verre horizon trek je aan in het nu. De dingen die je doet, de keuzes die je maakt: zijn het stappen richting het licht of richting het duister? Kies je in de dingen die je onderneemt en waarvoor je kiest vooral voor jezelf en voor je meest dierbaren, de in-crowd? Of kies je voor wat de ander dient, wat God dient? Voor wat vrede mogelijk maakt, gerechtigheid, waarheid, verzoening en heelheid?

Dit is natuurlijk helemaal geen gemakkelijke zaak. Het is een strijd. Je hebt er een wapenuitrusting voor nodig. Het duister pakt ons al te gemakkelijk bij de lurven, omdat het domweg comfortabeler lijkt, minder moeite kost, omdat we hoogmoedig zijn of juist zwaar onzeker, omdat we liever een hypotheek op het daglicht nemen om nog wat langer in de nacht te kunnen blijven, omdat we het liever bij het oude laten dan dat we door de pijn van vernieuwing heen moeten gaan.

Die wapenuitrusting waartoe we worden opgeroepen om ons mee te omkleden is Jezus Christus zelf. “Omkleed je met de Heer Jezus Christus en geef niet toe aan jouw eigen wil”, schrijft Paulus. De eerste zonnestralen stralen af van de Zon van Gerechtigheid. Met Kerst vieren we dat God als de zon onder ons is komen wonen, licht in de duisternis. Met Pasen vieren we dat deze zon het duister voorgoed verslagen heeft. God heeft de kettingen die de mens aan het duister vastbinden op Golgotha verbroken. Maar hoewel de dag nadert, de nacht is nog niet ten einde. De zon komt op en maakt de morgen wakker. Jezus Christus komt ons tegemoet en zal in alle glorie stralen op die laatste dag. Daarover gaat Advent. Ben jij wakker? Loop jij in vrijheid naar die nieuwe morgen?